| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-04 |
| Chciałabym się dowiedzieć, w jaki sposób odmienić nazwę miejscowości Łaz. Czy będzie to np. Biblioteka Publiczna w Łazie czy Biblioteka Publiczna w Łazowie. | |
| Jeśli miejscowość nazywa się Łaz, to biblioteka znajduje się w Łazie. Biblioteka byłaby w Łazowie, gdyby miasto nazywało się Łazów. Nazwa Łaz ma formy odmiany: D. Łaza, C.Łazowi, B. Łaz, N. Łazem, Ms. Łazie. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-04 |
| Jak odmieniać nazwisko kobiety brzmiące Maciążka? Posiadaczka upiera się, że nie powinno się go odmieniać. | |
| Nosiciele nazwisk często upierają się, że ich nazwiska się nie odmieniają… Co więcej: żądają, aby nie odmieniać! Przekonanie to jest błędne i ze wszech miar szkodliwe. Polszczyzna jest językiem tak doskonałym, że jest w stanie stworzyć formy odmiany nawet dla nazwisk obcych: nazwisk George’a Busha, Nicolasa Sarkozy’ego, Charles’a de Gaulle’a, Salvadora Dalego, Josepha Ratzingera i innych, dlaczego zatem mielibyśmy o macoszemu traktować nazwiska rodzime? Nazwisko Maciążka oczywiście się odmienia i to analogicznie do rzeczownika pospolitego książka: D. Marii Maciążki, CMs. Marii Maciążce, B. Marię Maciążkę, N. Marią Maciążką. Tu zapewne może pojawić się argument, że nazwisko takie w formach przypadków zależnych (a więc odmienione) nie będzie rozpoznawalne, że trudno będzie ustalić formę mianownika, czyli formę, którą zapisano w dokumentach stanu cywilnego. Analogia do wyrazu książka przekonuje jednak, że tylko osoba niezbyt bystra, niezbyt obeznana z polszczyzną lub też bardzo negatywnie nastawiona mogłaby nie domyślić się, jaką formę ma mianownik! Powtarzam zatem za tytułem artykułu prof. Ireny Bajerowej: wstyd nie odmieniać nazwisk. Zwłaszcza swojego. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-04 |
| Jaka jest forma dopełniacza od nazwiska Czupała: Czupały czy Czupali? | |
| Poprawną formą dopełniacza nazwiska Czupała jest zdecydowanie Czupały (por. np. nazwisko słynnej sportsmenki Sylwii Gruchały). Nazwisko to w kolejnych przypadkach brzmi następująco: CMs. Czupale, B. Czupałę, N. Czupałą, widać więc, że oboczność ł : l występuje jedynie w celowniku i miejscowniku przed miękczącą samogłoska przednią e. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-03 |
| Czy nazwisko Ruzicka podlega deklinacji w języku polskim? Jeżeli tak, to jak wygląda odmiana? | |
| Wszystkie polskie nazwy własne podlegają odmianie, trzeba tylko dopasować je do właściwego wzorca. Nazwisko Ruzicka można odmieniać przymiotnikowo jak inne podobne typu Sawicka, Kunicka, Branicka – wtedy formy byłyby następujące: M. Ruzicka, DCMs. Ruzickiej, BN. Ruzicką. Czasem z racji pochodzenia nazwiska tego typu mogą się też odmieniać jak rzeczowniki, por. np. Ulitzka – D. Ulitzki, CMs. Ulitzce, B. Ulitzkę, N. Ulitzką. Nazwisko Ruzicka w tej wersji przybierałoby formy: D. Ruzicki, CMs. Ruzicce, B. Ruzickę, N. Ruzicką. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-03 |
| Jak poprawnie odmienić nazwę miejscowości Wierzchlas? Na stronach internetowych i w języku potocznym używa się formy: we Wierzchlesie - czy ona jest poprawna? | |
| Powinno być: do Wierzchlasu, we Wierzchlesie (por. znane dzięki Kochanowskiemu z Czarnolasu, w Czarnolesie. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-03 |
| Jak odmienić imię i nazwisko Cavaliere d'Arpino? | |
| Cavaliere nie jest imieniem, lecz słowem oddawanym po polsku jako kawaler w znaczeniu historycznym ‘rycerz’. Dla nazwiska d'Arpino wskazane byłoby użycie następujących form: DB. d'Arpina, C. d'Arpinowi, N. d'Arpinem, Ms. d'Arpinie. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-03 |
| Czy w tekście tłumaczonym z języka włoskiego imiona własne mające swoje polskie odpowiedniki można spolszczyć, ze względu na łatwiejszą ich odmianę (np. Cristoforo), zwłaszcza że w tekście tym występują również imiona „zitalianizowane”, a nie zawsze znana jest narodowość ich nosicieli? W przypadku nazwisk bułgarskich - powinno się dokonać transkrypcji (np. Kurtew, Kokow) czy tylko transliteracji (Kurtev, Kokov)? | |
| Imion obcych zazwyczaj używamy w formie oryginalnej, polszczymy jedynie imiona władców oraz niektórych wybitnych postaci historycznych. Wiele zależy jednak od tekstu, który Pani tłumaczy. Jeśli to tekst literacki, a postacie fikcyjne, tłumacz ma większe prawa, może nawet spolonizować imiona, jeśli uzna, że nie zaszkodzi to przekładowi. Nazwiska zapisywane alfabetami cyrylickimi zazwyczaj transkrybujemy. Transliteracja ma zastosowanie raczej wąskie, ograniczone do publikacji naukowych (a więc i opisów bibliograficznych). Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-03 |
| Jak pisać generał Charles de Gaulle? Czy mam słowo generał napisać wielką literą? I jak odmieniać Charles de Gaulle? | |
| Na pierwszą część pytania odpowiem krótko: generał to nazwa godności i dlatego pisze się ten wyraz małą literą. W przypadku drugiej części pozwolę sobie na nieco obszerniejszą wypowiedź. Nasz język „lubi” imionom i nazwiskom obcokrajowców nadawać bardziej polski charakter, nawet wtedy gdy zachowana zostaje ich oryginalna pisownia. Dzieje się to właśnie dzięki odmienianiu, czyli dołączaniu do nich polskich końcówek fleksyjnych. Nie jest to oczywiście proces losowy, lecz rządzą nim pewne zasady. Ta, która dotyczy interesującego nas przypadku, głosi, że jeśli nazwisko kończy się na -e nieme (tzn. nie wymawiane), lub jeśli po tym -e znajduje się spółgłoska, wtedy takie wyrazy otrzymują polskie końcówki po apostrofie. Zatem imię i nazwisko francuskiego generała odmienia się w sposób następujący: Charles de Gaulle, Charles’a de Gaulle’a, z Charles’em de Gaulle’em, o Charles’u de Gaulle’u. Ewa Biłas-Pleszak | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-12-03 |
| Chciałabym się zapytać o odmianę nazwiska Będa. Czy poprawnie powinno się mówić Tomaszowi Będzie czy Tomaszowi Będa? | |
| Wbrew temu, co coraz częściej można usłyszeć i przeczytać, nazwiska w języku polskim odmieniają się, w związku z czym za poprawną uznaje się pierwszą z wymienionych form, tzn. Tomaszowi Będzie. Zły zwyczaj pozostawiania nazwisk w postaci mianownika szerzy się ostatnio w sposób zatrważający. Skoro jednak nie wszyscy przyjmują go bezkrytycznie, o czym także świadczy przysłane pytanie, pozostaje mieć nadzieję, że uda się go wyplenić. Ewa Biłas-Pleszak | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-10-18 |
| Chciałabym uzyskać informację o poprawnej odmianie imienia Maryla. W jaki sposób zwracać się do kogoś o tym imieniu: Marylo czy Marylu? | |
| Paradygmat odmiany imienia Maryla wygląda następująco: M. Maryla, D. Maryli, C. Maryli, B. Marylę, N. Marylą, Ms. Maryli, W. Marylo! Alicja Podstolec | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-10-17 |
| Szanowna Poradnio! Czy nazwisko Nitko w dopełniaczu brzmi Nitki? Dodam, że nazwisko to nosi obcokrajowiec o imieniu Anthony. | |
| Nazwisko Nitko odmienia się tak jak Kościuszko, powinno w takim razie być Nitki, a w połączeniu z imieniem będzie tak: D. Anthony'ego Nitki, C. Anthony'emu Nitce, B. Anthony'ego Nitkę, N. Anthonym Nitką, Ms. Anthonym Nitce. W przypadku gdy imię jest odmieniane, można pozostawić nazwisko w formie nieodmiennej, np. Anthony'ego Nitko. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-10-17 |
| Jak odmieniać nazwisko Samotey - w przypadku mężczyzny i małżeństwa? Jak to zapisywać? Znajomy polonista (lat trzydzieści) twierdzi, że nie należy go odmieniać, bo jest zagraniczne i kończy się na -y. „Co innego, gdyby kończyło się na -j” - mówi dalej. A ja: podaję rękę Samoteyowi, z Samoteyem pracuję, idę do Samoteyów, zobaczę się z Samoteyami... Kto ma rację? | |
| Nazwisko Samotey kończy się na -j, a więc odmienia się tak, jak np. Kulej czy Disney. A w takim razie: D. Samoteya, C. Samoteyowi, N. Samoteyem, WMs. Samoteyu. W liczbie mnogiej (co dotyczy też par małżeńskich): MW. Samoteyowie, DB. Samoteyów, C. Samoteyom, N. Samoteyami, Ms. Samoteyach. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-10-17 |
| Wkrótce urodzę córeczkę i mój mąż uparł się by dać jej na imię Tola, spodobało mi się to, ale niestety nigdzie nie znalazłam takiego imienia. Skąd się wywodzi, czy jest to zdrobnienie jakiegoś imienia? Nie ma go w kalendarzach ani słowniku imion. Czy będę miała problem z rejestracją w Urzędzie? Czy mogą mi Państwo coś poradzić? | |
| Przepisy prawa (Prawo o aktach stanu cywilnego, art. 50 p. 1.) zabraniają nadawania imion w formie zdrobniałej, a takim bez wątpienia jest Tola. Przewiduję więc kłopoty z rejestracją. Jedyne, co można by zrobić w razie odmowy ze strony urzędu stanu cywilnego, to zwrócić się do Rady Języka Polskiego z prośbą o opinię (www.rjp.pl). Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-09-30 |
| Jak wymawiamy nazwisko twórcy alfabetu dla niewidomych - [brajl] czy też [braj]? | |
| Zasady fonetyki francuskiej nakazują wymawiać połączenie -aille jako [-aj]. To oznacza, że wymowa nazwiska francuskiego twórcy alfabetu dla niewidomych Louisa Braille’a powinna być następująca: [braj], a w przypadkach zależnych: [braja] itd. Z podobną zasadą mamy do czynienia w przypadku nazwiska francuskiego dramaturga Pierre’a Corneille’a – [kornej], [korneja] itd. W języku francuskim wymowa [braj] jest obligatoryjna, jedyna. Polacy to nazwisko – zwyczajowo – wymawiają jednak jako [brajl], i jak sądzę, jest to wymowa dominująca. Wymowa zgodna z oryginałem francuskim jest, z całą pewnością, rzadsza. Odnotowuje ją Słownik nazw własnych PWN Jana Grzeni (Warszawa 2003) jako zresztą pierwszą, na drugim miejscu podając wymowę wariantywną [brajl]. W co najmniej kilku przypadkach Polacy wymawiają nazwiska francuskie inaczej niż czynią to Francuzi. Jedną z najbardziej charakterystycznych budowli Paryża Polacy nazywają wieżą [ajfla], podczas gdy Francuzi nazwisko francuskiego inżyniera: Alexandre Gustave Eiffel wymawiają [efel]. Francuz może nie pomóc Polakowi, który pyta, jak dojść do [tur d’ajfel], nawet jeśli stoi tuż obok [tur d’efel] – nie ze złej woli, ale dlatego, że nie skojarzy nazwiska [ajfel] z [efel]. Polak zwiedzający Paryż będzie pewnie pod wrażeniem jednego z Wielkich Bulwarów paryskich: Boulevard Hausmann. I będzie opowiadał, jak spacerował po Bulwarze [hausmana], nie zaś – jak powiedzie Francuz – po [bulvar osman]. Francuz z trudem też rozpozna w spolszczonej wymowie [szopen] nazwisko kompozytora, którego zna jako: Fréderic Chopin [szopę]. Wymowa nazw własnych francuskich w języku polskim bywa niekonsekwentna; czasem nakłada się na francuskie zwyczaje fonetyczne zwyczaje z innych języków, czasem sposób wymowy zależny jest od sposobu przyswojenia przez Polaków nazwy francuskiej. Przy okazji udzielania odpowiedzi na pytanie dotyczące wymowy nazwiska obcego opowiem wydarzenie, którego bohaterem był polski minister kultury i dziedzictwa narodowego. W swojej wypowiedzi kilkakrotnie wymieniał znanego brytyjskiego pisarza Oscara Wilde, wymawiając jego nazwisko jako [wilde]. Na uwagę, że nazwisko to wymawiane powinno być inaczej, minister spokojnie odpowiedział: „po niemiecku to nazwisko tak się wymawia i tak też ja je wymawiam”. Nie rekomenduję takiej postawy. A w razie wątpliwości co do wymowy nazw własnych obcych można poszukać odpowiedzi w cytowanym wcześniej słowniku. Małgorzata Kita | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-09-09 |
| W trakcie pisania pracy dyplomowej z dziedziny historii myśli ekonomicznej nasunęło mi się kilka wątpliwości, związanych z poprawnością odmiany i odczytywania nazwisk takich myślicieli jak: David Ricardo, Frederic Bastiat, Jean B. Say oraz Jean J. Rousseau. Czy w dopełniaczu powinno się zapisywać Ricarda, Bastiata, Say’a, Rousseau, a w celowniku Ricardowi, Bastiatowi, Say’owi, Rousseau? Czy poprawnie będzie odczytywać w dopełniaczu [bastią] (mimo wyraźnego braku korelacji z zapisem), [russo], zaś w celowniku tak samo jak w dopełniaczu? Nie mam również pewności czy zapisane apostrofy są zbędne czy konieczne. | |
| Nazwiska męskie francuskie zakończone (w piśmie) na spółgłoskę, której się nie wymawia, w tekstach polskich (czyli języka fleksyjnego) zachowują się trochę kapryśnie. Spółgłoska jest niewymawialna (niema) tylko w mianowniku, w pozostałych przypadkach zależnych w przypadku nazwisk, które kończą się w polskim mianowniku na -b, -p, -s, -t, -d, -n, -r, -lt, -ld, -st, Polacy ją wymawiają, dodając końcówkę odpowiedniego przypadka. Ta zasada stosuje się do nazwiska: Bastiat [wym. bastja], a w innych przypadkach zapiszemy to: Bastiata, Bastiatowi, z Bastiatem, o Bastiacie. Wymawiamy już wtedy z polska, także pod względem miejsca akcentu. Podobnie zachowuje się nazwisko Dumas. Większość nazwisk francuskich typu Camus, Dumas, Foucault, także Bastiat, można pozostawić w formie mianownikowej, zwłaszcza jeśli poprzedzi się je odmienianym imieniem lub tytułem, np. Frederica Bastiat jest możliwe obok Frederica Bastiata, Michela Foucault obok Michela Foucaulta, książę Reinier [wym. renje], ale księcia Reinier i księcia Reiniera. Nazwiska zakończone na -eau są nieodmienne, co dotyczy nazwiska Jean-Jacquesa Rousseau (wymawia się je [ruso] – z akcentem na końcu). Nazwisko Jean Baptiste Say można odmieniać: Saya, Sayowi [wym. seja, sejowi]. Jego wymowa w mianowniku to: [se]. Apostrof jest tu niepotrzebny. W razie potrzeby i wątpliwości w zakresie odmiany i wymowy nazwisk obcych można skorzystać ze Słownika nazw własnych Jana Grzeni). Małgorzata Kita | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-09-08 |
| Rzeczowniki rodzaju nijakiego odmienia się z końcówką -u, a więc nazwa Postomino powinna chyba mieć w ,miejscowniku formę w Postominiu, a nie w Postominie, która byłaby z kolei prawidłowa, gdyby to był Postomin (i takaż była niemiecka nazwa Pustamin). Co jest poprawne? | |
| Rozumowanie to nie jest właściwe, ponieważ twardotematowe rzeczowniki rodzaju nijakiego w miejscowniku przybierają końcówkę -e (por. w kinie, na pianinie, też nazwy miejscowe: w Grodnie, w Jaśle, w Lesznie). Może się zdarzyć, że mieszkańcy danej miejscowości używają innej formy, sama się z tym spotkałam – urodziłam się w Będzinie, tak zawsze mówię, ale jako będzinianka nieraz słyszałam: !w Będzinie. W takich wypadkach o poprawności decyduje uzus. A może nazwa miejscowa Postomino była w przeszłości miękkotematowa? Tak np. było w przypadku Bytom, ale tu chodzi o stwardnienie spółgłosek wargowych miękkich (p’, b’, m’, f’, w’) na końcu, podobnie jak w gołąb, paw, zatem problem mieści się w regułach. Krystyna Kleszczowa | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-08-25 |
| Nazwisko brzmi: Naczk. Dyplom wypisuję panu Naczkowi - według mnie tak jest poprawnie. Co mam zrobić, gdy sam właściciel nazwiska żąda, by jego nazwiska nie odmieniać? | |
| Nawet tak nietypowe nazwisko jest odmienne: M. Naczk, D. Naczka, C. Naczkowi, B. Naczka, N. Naczkiem, Ms. Naczku; liczba mnoga: M. Naczkowie, D. Naczków, C. Naczkom, B. Naczków, N. Naczkami, Ms. Naczkach. Rozumiem, że formy przypadków zależnych mogą być w tym przypadku mylące. Widząc je, można pomyśleć, że nosiciel nazwiska nazywa się Naczek, nie może to być jednak powodem do zaniechania odmiany! Pisaliśmy już wielokrotnie, że nazwiska odmienne należy odmieniać. Osobie, która oponuje przeciw odmienianiu swego nazwiska, należałoby dać do przeczytania krótki tekst prof. Ireny Bajerowej pt. Wstyd nie odmieniać nazwisk zamieszczony m.in. na naszej stronie. Żadna ustawa nie nakazuje odmieniania nazwisk, jest bowiem sprawą oczywistą, że te nazwy własne, podobnie jak imiona, nazwy miast, rzek i inne, tradycyjnie odmienia się, tak samo jak odmienia się rzeczowniki, przymiotniki, czasowniki, liczebniki, zaimki. W dawnych wiekach „wśród szlachty istniały tendencje do ochrony nazwiska rodowego jako pewnego rodzaju dobra” (Polskie nazwy własne. Encyklopedia pod red E. Rzetelskiej-Feleszko, Kraków 2005, s. 482). Nie możemy traktować własnego nazwiska po macoszemu, bo jest ono wartością. Nawet będąc nosicielem danego nazwiska, nie jesteśmy jego wyłącznym właścicielem, ponieważ wyraz nas nazywający jest również częścią systemu językowego i musi podlegać prawom tego systemu. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-08-22 |
| Czy poniższe imię i nazwisko (w dwóch różnych przypadkach) jest zapisane poprawnie? Dla Charlesa de Linta. Podarował Charlesowi de Lintowi. | |
| Oba przykłady można uznać za zapisane poprawnie. Nazwisko de Lint nie powinno sprawiać problemów w odmianie, oto formy: DB. de Linta, C. de Lintowi, N. de Lintem, Ms. de Lincie. O sposobie odmiany imienia Charles ostatecznie i tak chyba będzie musiała Pani rozstrzygnąć sama, są bowiem dwie wersje. Wybór jednej czy drugiej z nich jest uzależniony od tego, czy imię owo jest francuskie (wymawiane jako [szarl]) czy angielskie (wymawiane jako [czarls]). Charles de Lint to kanadyjski pisarz fantasty i wobec tego nie wiem, czy jest anglo- czy francuskojęzyczny (choć publikuje chyba po angielsku). Imię francuskie – jako że końcowa część ma wymowę różną od pisowni, na końcu występuje -esnieme, niewymawiane – odmieniamy z apostrofem przed końcówką fleksyjną: DB. Charles’a [wym. szarla], C. Charles’owi, N. Charles’em, Ms. Charles’u (nie: !Charlesie). Formy odmiany imienia angielskiego zapisuje bez apostrofu: D. Charlesa, D. Charlesowi, N. Charlesem, Ms. Charlesie. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-08-20 |
| Od jakiegoś czasu zauważam nasilającą się tendencję do używania mianownika w funkcji wołacza – Ania, podaj mi to! Kasia, idź tam! etc. Mierzi mnie to niezmiernie i chciałbym zapytać, czy to tylko razi moje estetyczno-językowe uczucia, czy jest to faktycznie niepoprawne? | |
| Wołacz imion zanika, cofa się, jak mówią badacze języka i jego historii. Od kilkudziesięciu już lat jest zastępowany przez mianownik i jest to być może początek przyszłych zmian normy językowej. Prof. Irena Bajerowa wskazuje, że już forma Bogurodzica świadczy o pradawności tego zjawiska (Zarys historii języka polskiego 1939-2000, Warszawa 2003, s. 59). W codziennych kontaktach językowych, w mowie potocznej coraz częściej słychać formy Chodź tu, Ania! Ewa, przynieś talerz! Słuchaj, Andrzej…, Paweł, zadzwoń do mnie, choć w starannej polszczyźnie nadal obowiązują tradycyjne formy Aniu, Ewo, Andrzeju, Pawle. Autorki Kultury języka polskiego (D. Buttler, H. Kurkowska, H. Satkiewicz, tom pt. Zagadnienia poprawności gramatycznej, Warszawa 1976, ss. 184, 211-212) zauważają, że zamiana ta rzadziej występuje w zakresie imion zdrobniałych miękkotematowych, takich jak Jaś, Grześ, Zosia, Hania – tu powszechne są formy typu Chodźcie tu, Jasiu, Grzesiu, Zosiu, Haniu. Ale już wśród imion zdrobniałych tworzonych za pomocą przyrostka -ka, w języku potocznym króluje mianownik: Pomóż mi, Hanka. Podkreślić należy, że fakt zastępowania wołacza przez mianownik jest jak na razie dopuszczalny tylko w potocznej odmianie polszczyzny. Istnieje również zjawisko odwrotne – mianownik bywa zastępowany wołaczem w przypadku polskich męskich imion zdrobniałych. Zamiast To jest Stasio (Staś), Kazio, Rysio (Ryś), Bodzio, Czesio, Edzio, Gucio, Jasio (Jaś), Krzysio (Krzyś), Miecio, Józio niektórzy mówią: To jest Stasiu, Kaziu, Rysiu, Bodziu, Czesiu, Edziu, Guciu, Jasiu, Krzysiu, Mieciu, Józiu. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego podaje przykład Józiu jest chory - formę charakterystyczną dla polszczyzny regionalnej: południowej i zachodniej. Wołacz używany w funkcji mianownika jest dopuszczalny jedynie w języku nieoficjalnym, w odmianach regionalnych. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2008-08-18 |
| Jak odmieniać nazwisko angielskiego ekonomisty Davida Ricardo? | |
| Nazwiska i imiona niepolskie zakończone na -o są w polszczyźnie odmienne, np. Luciano, Picasso, Caravaggio, Canaletto, Belmondo, jednak obcość ich brzmienia powoduje, że w praktyce językowej mają one wyraźną tendencję do nieodmienności. Mniej znane nazwiska zakończone na -o można zatem pozostawić nieodmienione, jeśli używa się ich z odmienionym imieniem. Tak więc może Pan napisać: Davida Ricarda lub Davida Ricardo. Jeśli nazwisko to odmieniamy, formy są następujące: D. Ricarda, C. Ricardowi, B. Ricarda, N. Ricardem, Ms. Ricardzie. Katarzyna Wyrwas | |